Welke kermisexploitanten een standplaats krijgen op een kermis wordt traditioneel bepaald door een zogenoemde “verpachting”. De organisator plaatst een advertentie in de vakbladen, waarin wordt meegedeeld wanneer er in die plaats een kermis georganiseerd zal worden, en dat er tot een bepaalde datum geboden kan worden op de standplaatsen. De exploitanten die een standplaats ambiëren sturen dan hun biedingen in, die door de organisator ongeopend bewaard worden. Na het verstrijken van de biedtermijn worden op een openbare zitting al deze “inschrijvingen” geopend en voorgelezen. In principe wordt elke standplaats toegewezen (“gegund”) aan de hoogste bieder voor die plaats. Vooral sinds de Tweede Wereldoorlog heeft deze “openbare verpachting” steeds meer de “gesloten” (of “onderhandse”) verpachting verdrongen, waarbij de inschrijvingen niet openbaar gemaakt werden en de organisator de standplaatsen naar eigen voorkeuren kan toewijzen.

Deze manier van werken maakt dat de ritprijzen voor de bezoekers inmiddels de pan uit rijzen omdat de hoge kosten uiteraard wel terugverdiend moeten worden. Hierdoor staan veel kinderen eenzaam langs de kant, kunnen niet meedoen met het vermaak en maakt een evenement exclusief in plaats van inclusief.